
Achtergrond | De eeuwige reis terug
Bushalte perron F, centraal station Groningen. Of ‘Hoofdstation’, zoals we het busstation net ten zuiden van de historische binnenstad in het hoge noorden noemen. Daar stond ik toen mijn telefoon voor de derde keer trilde voor een doelpunt. Mijn vriendin en ik waren net terug van een weekend in Den Haag. Ze was ervan op de hoogte wat er op dat moment aan de andere kant van Nederland, in Kerkrade, op het spel stond. Snel keek ik op mijn telefoon, hopende op goed nieuws. “1-2, Hammouti”, zo liet mijn scherm zien. Het tweede doelpunt van Almere City bij Roda JC, vlak voor het einde van de reguliere speeltijd. De hoop die ik had op een goede afloop, was vervlogen. Enkele minuten later,nu in de bus, ging mijn telefoon nog eens: “Einde wedstrijd: 1-2”. Roda JC heeft verloren en is gedegradeerd naar de Eerste Divisie.
Het was een bittere pil om te slikken na een seizoen dat niet alleen voor de club, de fans, alle andere betrokkenen en ons als redactie immer in z’n greep hield. De spanning was er van de eerste tot de laatste minuut. Hoop op een goede afloop was er altijd, tijdens de slechte seizoensfasen en tijdens de knappe eindsprint die nog bijna tot directe handhaving leidde. We waren lang niet altijd positief over wat de geel-zwarte heren op het veld lieten zien, maar we wisten bijna altijd het positieve eruit te pikken: de stijgende lijn in de prestaties, het beter wordende veldspel, het voor het eerst in jaren eindelijk zinvolle transferbeleid. Roda leek, de soap rondom Korotaev en ander intern geneuzel daargelaten, eindelijk weer op de goede weg te zijn. Tot dat tweeluik tegen Almere City.
Net als voor iedereen die Roda een warm hart toedraagt had ik mij het afgelopen seizoen ook anders voorgesteld. Vanwege mijn woonplaats is het regulier bijwonen van wedstrijden van Roda JC eigenlijk onmogelijk. Toch wist ik in de voorbije jaargangen de nodige duels mee te pakken verspreid door het land. Dit seizoen was het, door onder meer het beginnen van mijn werkende leven en andere persoonlijke ontwikkelingen, helaas niet mogelijk om een wedstrijd mee te maken. Roda’s bezoek aan FC Groningen kon niet in de agenda geperst worden en de ‘Redactiederby’ tegen ADO Den Haag werd midweeks in december afgewerkt. Ik had Roda JC graag minstens een aantal keer in actie willen zien, maar het mocht helaas niet zo zijn. Ondanks dat ik vanuit mijn hobby als groundhopper veel leuke wedstrijden heb meegemaakt en bijna een volwaardig seizoen heb gehopt met een eindtotaal van 32 duels, zat Roda JC er geen enkele keer tussen en dat is toch een smet op een jaar.
Nu we iets meer dan een week na de degradatie de wonden nog steeds aan het likken zijn begint het, hoe moeilijk ook, toch alweer tijd te worden om vooruit te kijken. Het zal nog geen anderhalve maand duren voor Roda JC voor het eerst dit seizoen weer te bewonderen is. Een amateurveld ergens in de Zuid-Limburgse regio, ver weg van mijn woonplaats. Van de 38 wedstrijden in de reguliere competitie die op ons staan te wachten, zullen we er meer dan dertig op de vrijdagavond gaan afwerken. Een enkele keer zal een beloftenteam op maandag worden ontmoet en misschien worden de derby’s tegen MVV ook op een alternatief moment afgewerkt (wat op dit moment natuurlijk slecht speculeren is). Dit biedt weinig mogelijkheden voor een wedstrijdbezoek, zeker nu in het noorden van het land bijna iedereen in de Eredivisie te bewonderen is. Enkel SC Cambuur, een ruim halfuur met de trein, is enigszins in de nabijheid van Groningen. Voor de wedstrijd in, daar zijn ze weer, Almere moet ik al bijna twee uur reizen – en dan nog een keer terug. De degradatie maakt het leven voor een redacteur op afstand vanuit praktisch oogpunt niet bepaald makkelijker.
Vanuit mijn ervaring als groundhopper weet ik dat de heenreis soms lang is, maar de terugreis is vaak nog veel langer. Het reisdoel is voorbij en wat resteert is de weg terug naar huis. Terugkijken is leuk maar daarmee vul je niet de volledige rit terug naar het hoge noorden. De reis terug naar de top van het land kan soms gevoelsmatig eeuwig duren. Dit ligt parallel aan de gevoelsmatige reis terug naar de top van het vaderlandse voetbal, in deze context de Eredivisie. Een jaar in de Eerste Divisie is lang, heel lang, en zit vol met onzekerheden. Hoop en vrees komen nergens zo sterk samen als in het heetst van de strijd om promotie naar de Eredivisie. Komend seizoen wordt het een hels karwei voor Roda JC om, net als enkele jaren geleden, na één jaar afwezigheid weer terug te keren op het hoogste niveau. Met twee mede-degradanten en een heel leger aan andere serieuze kanshebbers is het bijzonder moeilijk om een inschatting te kunnen maken wie de dienst komend jaar gaan uitmaken. Dit betekent anderzijds wel dat het waarschijnlijk weer een bijzonder spannend jaar gaat worden. Want hoe matig het voetbal soms is en hoe troosteloos de entourage soms kan zijn, de Eerste Divisie is en blijft elk jaar een bijzonder spannende competitie waarin elke speelronde de gekste dingen kunnen gebeuren. Ik kijk daarom uit naar het komende seizoen, waarbij ik hoop op een spannende strijd om promotie met natuurlijk de best mogelijke afloop voor Roda JC. Dat we maar weer gauw mogen terugkeren – en ik weer eens wat vaker Roda JC in het echt in actie kan zien.
Foto: Roda JC Live.