Nabeschouwing | Molenaars vechtmachine krijgt vorm

Met een 1-1 gelijkspel tegen Feyenoord gaf Roda JC de goed verlopen oktobermaand een uitstekend slotakkoord. Het team van Robert Molenaar kwam tegen de landskampioen zonder twijfel in de problemen, maar hield zich wel staande. De progressie ten opzichte van de eerste weken van de competitie is duidelijk zichtbaar.

Maximaal
Het was alweer een tijdje geleden dat de Kerkradenaren een topploeg zó frustreerden. We nemen het lijstje van de meest recente duels tegen ploegen uit de traditionele top-3 erbij: in januari werd er met 0-2 verloren van Feyenoord, in februari ging Roda met 0-2 onderuit tegen Ajax, in maart volgde een 4-0 zeperd bij PSV en in augustus, dit seizoen dus, won PSV eveneens kinderlijk eenvoudig van de geel-zwarten: 2-0. Het zijn maar cijfers, maar het komt neer op 0 punten, 0 doelpunten voor en 10 doelpunten tegen in die vier duels; behoorlijk kansloos dus. Dat had afgelopen zaterdag ook zo kunnen zijn tegen het kwalitatief drie klasses betere Feyenoord, maar ondanks een stortvloed aan kansen voor de Rotterdammers hield de Roda-defensie de schade nu beperkt tot één tegengoal. Uiteraard zit daar ook, gezien het aantal missers van Feyenoord, een geluksfactor in. Het is echter ook zo dat Roda de enige ploeg op het veld was die naar haar mogelijkheden presteerde en het voor hen maximaal haalbare uit het vuur sleepte.

Geluk?
Het is immers een misvatting dat het team van Molenaar de hele wedstrijd achter de feiten aanliep en puur en alleen op basis van geluk een punt in de tas heeft mogen steken. Sterker nog, Feyenoord had alle geluk van de wereld dat het zo makkelijk op voorsprong kwam in Kerkrade. De Rotterdammers speelden behoorlijk ‘vlak’ in het eerste halfuur en de openingstreffer van Steven Berghuis was een eenvoudige vangbal voor Hidde Jurjus geweest wanneer de bal niet via Tsiy Ndenge van zijn koers was afgeweken. Die vroege teleurstelling schudde Roda echter op de best mogelijke manier van zich af door meteen terug te slaan. Opvallend genoeg was het nota bene Feyenoord-huurling Simon Gustafson de man die aan de basis stond van de Roda-goal, waarbij eindstation Dani Schahin een stuk daadkrachtiger bleek dan afgelopen woensdag tegen Groningen. Bij Feyenoord leek men de kwaliteiten van Gustafson te zijn vergeten, want het duurde een halfuurtje totdat de ploeg van Van Bronckhorst een antwoord had gevonden op de tussen de linies zwervende Zweed. Dat is behoorlijk lang, wanneer we ons realiseren dat diezelfde Gustafson in het afgelopen seizoen onder diezelfde trainersstaf op het trainingsveld stond en kennelijk niet goed genoeg werd bevonden om Eredivisie-wedstrijden te spelen.

Tactische keuze
Toegegeven, na dat halfuur zat Roda’s spelmaker behoorlijk in de tang bij Karim el Ahmadi. Geen schande natuurlijk, net zoals het geen schande was dat de Kerkradenaren tussen pakweg de 30ste en 70ste minuut héél ver werden teruggedrongen door de landskampioen. Aan het eind van de eerste helft werd duidelijk dat Feyenoord zich bij Roda’s reguliere veldbezetting eenvoudig richting het zestienmetergebied combineerde: bij Roda waren de ruimtes tussen de verdediging en aanval, en vleugels en centrale spelers, simpelweg te groot. Daarnaast werd bij meerdere situaties eens te meer duidelijk dat Roda’s vleugelverdedigers Götz en Van Peppen, zeker met ruimte in de rug, het zwakke punt van het elftal vormden. Wat dat betreft was het een logische keuze dat Molenaar ervoor koos om in de tweede helft ultra-compact te gaan staan, waarmee het combineren voor Feyenoord moeilijker werd en Götz en Van Peppen weliswaar de buitenkanten vrij lieten, maar ook moeizamer konden worden uitgespeeld. Gevolg was wel dat Feyenoord bij vlagen Roda omsingelde en er in de drukte een hoop hachelijke situaties ontstonden. De bal had daar een keer of zes in het netje kunnen ploffen, maar het waren tegelijkertijd uitblinkende verdedigers en keeper Jurjus die excelleerden.

Spelopvatting
En bovendien, zoals gezegd: welk tactisch alternatief was er voorhanden? Geen, eigenlijk. Roda had op dat moment een punt in handen en speelde uiterst gedisciplineerd. Die Feyenoord-kansen zouden er hoe dan ook komen, maar het contrast met de veredelde gatenkaas die er eerder dit seizoen tegen onder meer FC Utrecht en PSV, maar ook tegen Willem II op het veld stond, is aanwezig. Zo werden de fysieke duels veelal door Roda gewonnen en koos de ploeg in de aanval haar momenten. Het naïeve spel dat Roda in de eerste weken meermaals de kop kostte heeft plaatsgemaakt voor een vechtersmentaliteit. Dat zagen we tegen NAC, waarbij de Kerkradenaren kans na kans creëerden, en nu in een verdedigende variant tegen Feyenoord. Het zou zelfs zover komen dat de Rotterdammers aan het eind van de rit geen reden tot klagen had met het punt dat zij mee naar huis namen, aangezien in de laatste twintig minuten Van Velzen én Ndenge een 100%-kans misten en Feyenoord-keeper Brad Jones bijna een handje hielp toen hij grabbelde op nóg een schot Van Velzen.

Contrast
Dat zal Molenaar zijn spelers echter niet kwalijk nemen, want dit punt mag als een bonuspunt gezien worden. De oefenmeester ziet dat de machine, na hele matige eerste weken, nu begint te draaien en resultaten boekt. Een maand geleden stond de coach onder immense druk, na kansloze nederlagen in Utrecht en Eindhoven, een ontluisterende thuiszeperd tegen Willem II en een last-minute nederlaag bij Heracles. Zie het verschil tussen de eerste 6 speelrondes enerzijds, en de 4 duels in oktober anderzijds:

Roda tot oktober (6 duels): W0 G0 V6 – Punten: 0 – Doelsaldo: 5-16
Roda in oktober (4 duels): W2 G1 V1 – Punten: 7 – Doelsaldo: 4-5

Begint de hand van de trainer, die van begin af aan al zei een aantal weken nodig te hebben, zichtbaar te worden? Dat moet op de lange termijn blijken. Zit de trainer steviger in het zadel? Zonder twijfel. Staat er nú een elftal dat met meer vertrouwen speelt? Zeker. De ingrediënten voor een opmars lijken aanwezig.

Foto’s: Roda JC Live