Nabeschouwing | Minimalistisch Roda daar waar het thuishoort

Na een seizoen dat bol stond van aandelentransacties, legertjes in- en uitgevlogen spelers, aan de kant geschoven beleidsbepalers en een sportieve achtbaan, wist Roda JC zondagmiddag dan toch dát te bewerkstelligen waar het allemaal om te doen was: handhaving in de Eredivisie. In de laatste nabeschouwing van dit seizoen blikken we terug op de strijd met MVV, waarin uiteindelijk drie elementen centraal stonden: resultaatgerichtheid, rust en Limburgers.

Koning van de play-offs
We leggen u even de volgende statistieken voor: 17 wedstrijden. 8 overwinningen, 8 gelijke spelen, 1 nederlaag. Doelsaldo: +12. Aantal eindoverwinningen: 4 uit 4. Nee, we hebben het niet over een recordserie van FC Barcelona, Real Madrid of Bayern München. En ook niet over het vierde elftal van SV Geuldal. Het zijn de historische cijfers die Roda JC kan overleggen als het gaat om deelnames aan de play-offs om promotie en degradatie. Het komt erop neer dat Roda JC bij al haar deelnames uiteindelijk als winnaar uit het toernooi kwam. In 2009 via FC Dordrecht en SC Cambuur, in 2013 via De Graafschap en Sparta Rotterdam, in 2015 via FC Emmen en NAC Breda en in 2017 via Helmond Sport en MVV Maastricht. De Maastrichtse streekrivaal werd zondag het nieuwste slachtoffer van Roda’s ongenaakbare balans in het cruciale competitieslot. Of het met hangen en wurgen ging? Ja, zeker. Maar dat ging het tegen Cambuur (penaltyserie in beslissingsduel), Sparta (twee vrije trappen van Fledderus in het slotkwartier) en NAC (knotsgek duel met winnende goal Van Hyfte in verlenging) ook. Wat dat betreft was de tweestrijd met MVV gezien de rivaliteit wel de meest zwaarbeladen, maar niet die met het meest zenuwslopende slot.

Roda-legende Huub
Dat wil echter niet zeggen dat het een walk in the park was voor de Kerkradenaren, want er moesten de nodige maatregelen aan te pas komen in de afgelopen weken om het team te brengen waar ze nu zijn en blijven: de Eredivisie. Een handvol spelers werd om disciplinaire redenen uit de selectie gezet, jeugdspelers moesten de gaten in de spelersgroep opvullen, Djim en Dijkhuizen werden getransformeerd van beloftenspelers naar eerste elftal-krachten en coach Anastasiou werd in de aanloop naar de derby bedankt voor bewezen diensten. Maar het allerbelangrijkste: Huub Stevens stak zijn nek uit. Wat Huub precies gedaan heeft blijf toch een beetje gissen, maar hij heeft zijn reputatie als crisismanager én Roda-legende op onvoorstelbare wijze kracht bijgezet. Geen enkele voetbalcoach was bereid geweest om vijf dagen voor een allesbepalende derby verantwoordelijkheid te nemen in een Kerkraadse slangenkuil, waar het letterlijk én figuurlijk alleen om het basisprincipe overleven draaide.

Rust en realisme als cruciale factor
Huub heeft rust én duidelijkheid gebracht in de geel-zwarte tent. Huub heeft het team met een overdosis energie en strijdlust geïnjecteerd. Dat kwam nog het best tot uiting in De Geusselt, maar ook in het Parkstad Limburg Stadion stond er een team waar weliswaar het nodige fout ging, maar dat eveneens zich met volle overgave in het duel stortte en ondanks de druk haar rug recht wist te houden. En dat is de verdienste van de spelersgroep, maar zeer zeker ook van Huub. Huub Handhaving. In vergelijking met het fragiele hoopje spelers dat tegen Vitesse en Helmond Sport meer rommelde dan voetbalde, stond er nu een team dat ondanks alle beperkingen wél zelfvertrouwen uitstraalde. De rust die er, ondanks een nerveuze buitenwacht, in de afgelopen dagen rondom de spelersgroep gecreëerd werd, is een enorme toegevoegde waarde gebleken. In een seizoen waarin de interne schandalen en personele roulettes zich opstapelden, bevond er zich in de afgelopen week juist een positieve vibe rondom de mannen die het moesten gaan doen. Iets waarop MVV juist het hele jaar kon rekenen, aangezien de prestaties boven verwachting waren en de zege op Cambuur aan de Maastrichtenaren het gevoel gaf dat ze met één been in de Eredivisie stonden. De chaos die (een gedeelte van) de MVV-achterban donderdag echter aanrichtte én de overmoed die zich meester leek te maken van de Sterrendragers, zijn uiteindelijk ook een valkuil gebleken voor het team van Ron Elsen. Wat dat betreft werden de rollen in de afgelopen week, precies op het goede moment vanuit Roda-perspectief, omgedraaid.

Limburgers bepalend
Een droomaffiche natuurlijk, Roda JC Kerkrade – MVV Maastricht. Een Limburgse derby die moest bepalen welke club, stad én regio in het komend seizoen Zuid-Limburg mag vertegenwoordigen op ’s lands hoogste competitieniveau. Dan is het natuurlijk bijzonder als er ook daadwerkelijk Limburgse spelers zijn die het vonnis vellen over de burenruzie. Vier stonden er in de basisopstelling, eerlijk verdeeld over beide ploegen: Joeri Schroijen, Nick Kuipers (MVV), Mitchel Paulissen en Daryl Werker (Roda JC). Van het viertal stond Schroijen, ondanks een fiks aantal verprutste mogelijkheden, het minst in de spotlights. Verdediger Daryl Werker bleek in zo’n 195 minuten derbyvoetbal (en een halfuur extra pauze, zoals u weet) als enige speler in staat om te scoren, waarmee hij direct verantwoordelijk was voor Roda’s lijfsbehoud. Mitchel Paulissen deed ook zijn duit in het zakje met het nodige theater (‘ook dat is derbyvoetbal’, om er maar eens een onvervalste dooddoener tussendoor te smijten) na een charge van Nick Kuipers. Het was mede de aanleiding voor arbiter Ed Janssen, uiteraard ook Limburger in hart en ziel, om de videoscheidsrechter de overtreding te laten beoordelen, waarna hij de rode kaart trok. We waren bijna vergeten hoe ‘ie eruit zag. Nee, niet die rode kaart zelf, maar vooral dat nu een keer een tegenstander in plaats van wijzelf hem kregen.

Wie verdient het?
Al met al zou je mogen concluderen dat Roda en MVV over twee duels héél dicht bij elkaar lagen, zoals dat voor Roda ook al het geval was tegen het kwalitatief nog een klasse zwakkere Helmond Sport. Uiteindelijk volstaan drie gescoorde goals en slechts één tegentreffer in vier play-off-wedstrijden tegen de nummers 7 en 13 van de Jupiler League voor handhaving. Understatement: de tegenstand had groter kunnen zijn, en groots was het niet. Maar Roda heeft wel met een minimalistische speelstijl, leunend op de oerdegelijke defensie en een sublieme keeper, haar missie volbracht. En mooi voetbal telt niet in de nacompetitie. Van alle kanten wordt geroepen dat Roda niet in de Eredivisie zou thuishoren. Maar NEC dan wel, met een soortgelijk falend beleid en een oorwassing in de play-off-finale? NAC, dat twee jaar door de Jupiler League heeft lopen strompelen maar nu piekt op het juiste moment in de finale? Cambuur, dat ‘niet eens’ in staat blijkt om de play-off-finale te bereiken? MVV, dat sportief boven zichzelf uitsteeg maar op alle vlakken nog de nodige winst te behalen heeft? Of waren we allemaal zo onder de indruk van ploegen als Almere City, FC Emmen en RKC Waalwijk? Juist.

Eredivisie-achterban
Feit is dat er dik 16.000 toeschouwers zondagmidag hun weg vonden naar het Parkstad Limburg Stadion, een voetbaltempel met de allure die hoort bij – op zijn minst – Eredivisievoetbal. 16.000 toeschouwers, en dan hanteerde de club uit veiligheidsoverwegingen nog een beperkte kaartverkoop. Een grote groep stond 2 uur (!) voor de aftrap al op het voorplein van het Parkstad Limburg Stadion om de spelers als matadoren te onthalen. Het zijn uiteindelijk de supporters die het hart van een club vormen, niet passanten in een dug-out of beleidsbepalers achter een bureau. Die achterban, die ongeacht de prestaties er telkens weer is, verdient een Eredivisie-team. En precies datzelfde kan van NAC gezegd worden. Het hoogste niveau kleurt weer geel-zwart. Limburg is er weer bij met twee ploegen.

De Eredivisie mag weer een extra jaar van ons genieten!

Foto’s: Roda JC Live