Nabeschouwing | Met beide benen terug op de grond
De opleving die voor Roda JC net op tijd leek te komen, lijkt net te vroeg weer op te zijn gehouden. Na de 2-1-nederlaag bij FC Groningen lijkt rechtstreekse handhaving weer een onhaalbare kaart te zijn.
De situatie is uiteraard nog steeds een stuk rooskleuriger dan drie wedstrijden geleden. Directe degradatie lijkt ver weg te zijn, met een afstand van zes punten tot hekkensluiter FC Twente. Het gat van vier punten naar NAC Breda is echter ook schier onoverbrugbaar. Althans, dat lijkt misschien niet zo, maar feit is dat de Bredanaars nog aantreden tegen de twee concurrenten van Roda, Sparta en Twente. Zelfs al speelt NAC beide wedstrijden gelijk – misschien het ideaalscenario, dan moeten de Kerkradenaren nog zeven punten halen uit de laatste drie wedstrijden om nacompetitie af te wenden.
Zonnige middag
En dat, terwijl alle omstandigheden in orde leken te zijn voor een nieuwe zonnige middag, vanuit Kerkraads perspectief. In de wetenschap dat FC Twente (2-1 tegen ADO Den Haag) en Sparta (7-0 tegen Vitesse) allebei verloren hadden, had Roda alleen maar te winnen tegen FC Groningen. Het kon het gat naar de noorderlingen verkleinen tot één punt, en zo de druk vol op de ketel zetten.
De druk vol op de ketel zetten was bovendien het handelsmerk geworden van het elftal van Robert Molenaar, dat door hoog te spelen NAC, Vitesse en PEC Zwolle wist te verslaan. Dat riskante spel kwam er in het Noordlease Stadion geen moment uit, want vanaf het eerste fluitsignaal lag het initiatief bij de thuisploeg. Die kwam dan ook na een kwartier al op voorsprong, toen Ritsu Doan, smaakmaker in het team, ongehinderd mocht aanleggen. Zijn geplaatste schot was Hidde Jurjus te machtig. Ook het uitvallen van die andere smaakmaker, Mimoun Mahi, mocht de pret niet drukken, want vlak na rust kon juist zijn vervanger, Jesper Drost, ongehinderd de voorsprong verdubbelen.
Wedstrijdinstelling
De sterke serie kwam zo ten einde, door een gebrek aan druk op de bal, een gebrek aan over-mijn-lijk-mentaliteit, juist datgene waar Roda de voorbije weken om geroemd werd. Dragende spelers Donis Avdijaj en Dani Schahin verzandden vanaf het begin in frustratie en pakten dan ook allebei geel. Ook Simon Gustafson en Ognjen Gnjatic kwamen nauwelijks in het spel voor. Dan blijft er nog slechts een zeer mager Roda over, bleek ook zondag weer. Niet voor niets fileerde Molenaar na afloop de wedstrijdinstelling van zijn spelers, want “het negatieve kwam weer bovendrijven”, zo constateerde de coach.
Juist na het vroege wisselen van Avdijaj en Schahin kreeg Roda grip, maar dat kwam te laat, evenals de aansluitingstreffer van Chris Kum. Hoezeer Maecky Ngombo, Jorn Vancamp en Livio Milts het ook probeerden, als aanvallende wissels konden zij helaas geen potten breken en dus bleef ook de gelijkmaker uit. Een hard gelag, want zo is rechtstreekse handhaving als gezegd ver weg. Desondanks mag het spel, dat Roda ook zonder Schahin en Avdijaj op de mat wist te leggen, voor vertrouwen zorgen.
Compromis
En dus lonkt weer de nacompetitie, het onvoorspelbare seizoenstoetje; een lust voor het oog, zolang je er zelf maar niet mee te maken hebt. Het is als een compromis voor Roda JC: als beloning voor het goede beleid dat dit seizoen is ingezet, wordt rechtstreeks afdalen met succes afgewend. Maar opdat de gruwelen uit de laatste jaren nog niet vergeten worden, moeten de Kerkradenaren zich wel weer in de nacompetitie mengen. Een steun in de rug voor Harm van Veldhoven, die met zijn geduld en visie de club voor directe degradatie heeft weten te behoeden, maar een terechte slag terug, voor het feit dat bepaalde personen ooit in het Parkstad Limburg Stadion werkzaam mochten zijn.
Naar die nacompetitie mag men dus uit gaan kijken, maar niet meer dan met een scheef oog. MVV, Almere, Telstar, De Graafschap; het lijken overkomelijke tegenstanders. Maar in het voetbal zijn de wonderen de wereld nog niet uit, en dus moet eerst de focus op de resterende drie wedstrijden. Die Hoffnung stirbt zuletzt.
Foto: Roda JC Live
