Nabeschouwing | Roda’s onvermogen wordt ook in Almelo pijnlijk duidelijk

Lang leek het er op dat Roda JC met ten minste het eerste punt van het seizoen in de tas het stadion van Heracles Almelo zou verlaten. Lang, want de wedstrijd duurde voor de Kerkradenaren 62 seconden te lang. Hoewel er progressie zichtbaar was ten opzichte van de vorige duels, mogen het team en de technische staf de hand in eigen boezem steken.

Het gevoel dat Roda JC aan de wedstrijd tegen Heracles overhield, laat zich niet in één woord samenvatten. Teleurstelling, ontgoocheling, frustratie, moedeloosheid, het zijn zomaar een aantal etiketjes die we op de editie van dit seizoen kunnen plakken. Dat was goed zichtbaar bij de spelers op het veld, die stuk voor stuk instortten na de beslissende treffer van Vincent Vermeij. De een zweeg, de ander vloekte. Zo ook de woedende technisch directeur Harm van Veldhoven, die de spelersgroep tierend confronteerde in de tunnel. Los van de context gisteravond: een Roda dat in de slotfase kopje onder gaat in Almelo, waar hebben we dat eerder gezien? Inderdaad, afgelopen februari. Destijds leidde het efficiëntere Roda in het Polman Stadion met 0-2 en ook toen was Mitchel Paulissen verantwoordelijk voor het openingsdoelpunt. In de laatste tien minuten gaf Roda het resultaat echter uit handen en werd het door twee goals van Samuel Armenteros nog 2-2. Dat gelijkspel was een domper, maar de zeperd van gisteravond sloeg een nog veel diepere wond in het toch al aangeschoten slachtoffer dat naar de naam Roda JC luistert.

Linkerflank… verrast
Laten we voorop stellen dat de nederlaag, op basis van het wedstrijdbeeld, terecht was. Heracles was de ploeg die het spel maakte en Roda zocht wel de aanval, maar moest zich als puntje bij paaltje kwam toch vooral beperken tot verdedigen en gevaar stichten via de omschakeling. Die speelwijze had ook deels te maken met het verdedigen van de vroege voorsprong, die letterlijk en figuurlijk uit de lucht kwam vallen. De twee basisspelers die in de afgelopen week/weken waarschijnlijk de meeste kritiek te verwerken kregen, linksback Ard van Peppen en linksbuiten Mitchel Paulissen, waren daarvoor verantwoordelijk: Van Peppen lanceerde een afgemeten voorzet, Paulissen verlengde deze met het hoofd fraai naar de verre hoek. Voor Paulissen betekende dat zijn eerste doelpunt sinds… de uitwedstrijd bij Heracles in het afgelopen seizoen. Van Peppen was voor het eerst in 54 uur en 54 minuten Eredivisie-voetbal betrokken bij een treffer: in positieve zin, in het juiste doel, wel te verstaan. Dat uitgerekend zij het elftal op sleeptouw namen met het doelpunt, deed menigeen vermoeden dat de ommekeer nabij was.

Linkerflank… terug bij af
Vermoeden. Want aan het eind van de rit bleek Roda geen steek verder te zijn dan een, twee, drie, vier én vijf speelrondes geleden. Roda oogde beter georganiseerd dan in de afgelopen weken, maar de realiteit was dat Heracles op alle vlakken superieur was. Met name via de vleugels maakten de Almeloërs vrij gemakkelijk de oversteek naar het doel van Jurjus. De zojuist genoemde scorende linkerflank liet zich daar verdedigend bijna net zo vaak in de luren leggen als tegen Willem II, FC Utrecht en PSV: Van Peppen kwam óf snelheid tekort óf moest dat compenseren door meters achteruit te lopen en op afstand te dekken, terwijl Paulissen in defensief opzicht zijn persoonlijke tegenstander vaker kwijt was dan dat de gemiddelde ouder zijn of haar kind in de Ikea. Aan de overkant deden Ashton Götz en Mikhail Rosheuvel het niet veel beter. Is het een gebrek aan inzet? Een gebrek aan inzicht? Of een schrijnend gebrek aan kwaliteit? Je kunt het je haast niet voorstellen bij spelers die al jaren in de Eredivisie of Bundesliga actief zijn, maar het is een repeterend verhaal. Robert Molenaar verkiest desalniettemin routine boven een kans voor een andere speler.

Vertrouwen
Waar ben je dan naar op zoek, als coach en als spelersgroep? Inderdaad, vertrouwen. En dat vertrouwen lag voor het grijpen in het Polman Stadion. Heracles-uit is zo’n wedstrijd waar voor Roda altijd mogelijkheden liggen en die kansen moet je dan ook met beide handen aangrijpen. Keeper Hidde Jurjus gaat met de week sterker spelen en qua veldbezetting en tactiek maakte het elftal meer logische keuzes dan in de afgelopen weken, maar vertrouwen krijg je alleen door punten te pakken. Ieder punt is op dit moment een winstpunt en als dat puntje tot in de 92ste minuut aan de horizon gloort, dan is het een gigantische tik wanneer dit in een tijdsbestek van een paar seconden als sneeuw voor de zon verdwijnt. Met betrekking tot die winnende treffer komen met name Götz en Auassar niet in aanmerking voor de schoonheidsprijs, want eerstgenoemde kreeg zich kennelijk niet meer aangezet tot een laatste sprintje om de voorzet onschadelijk te maken, terwijl laatstgenoemde zich wel heel gemakkelijk liet aftroeven door de inlopende Vermeij.

Bepalende momenten
Weg gelijkspel, weg punt, weg vertrouwen. Sterker nog, dat punt hadden er vanuit Roda-perspectief drie moeten zijn, ware het niet dat Schahin enkele minuten voor de 2-1 de 1-2 op zijn schoen had. De voorzet van Van Velzen was op maat en de intikker leek niet te missen voor de Duitse spits, maar dat gebeurde dus wel. In dat kader gaat het op de bepalende momenten op dit moment grandioos mis voor Roda JC, en het zijn díé momenten die je wedstrijd maken of breken. Gaat zo’n bal er niet in, dan moet je ook genoegen nemen met een gelijkspel en alles in het werk stellen om nog enkele minuten te overleven. Killen of vasthouden dus, en op beide fronten zakte het elftal door haar hoeven en daardoor was de klap alleen maar groter. Progressie en verbetering is prima, maar op dit moment hoeft geen enkele tegenstander nerveus te worden van Roda JC. Tijd om daar verandering in te brengen.