Nabeschouwing | Spelers en Molenaar halen – in de verdrukking – hun gram

Waar Roda JC-Heerenveen lang de wedstrijd van én over Dani Schahin leek te worden, waren het uiteindelijk twee jonge Belgen die de hoofdrol in deze niet al te sterke voetbalfilm opeisten. Livio Milts’ eerste doelpunt in het betaald voetbal was er voor Roda een met een gouden randje, hoewel het na afloop van de wedstrijd toch vooral ging over de wisselwerking, of het gebrek daaraan, tussen de Roda-spelers en een gedeelte van de eigen aanhang.

De vinger
Er waren iets meer dan 70 minuten gespeeld in het Parkstad Limburg Stadion. Henk Veerman had namens sc Heerenveen zijn gebruikelijke doelpunt tegen Roda JC alweer laten noteren, terwijl de Kerkraadse opponent in de tweede helft het spoor behoorlijk bijster leek. Er was weinig reden om aan te nemen dat de ploeg van Robert Molenaar überhaupt dichtbij een goal ging komen, want ondanks bij vlagen degelijk positiespel was het aantal uitgespeelde kansen op één vinger te tellen. Een vinger dus. Die vinger legde Dani Schahin op zijn lippen, enkele tellen nadat hij met een behoorlijk fraaie kopbal Roda op gelijke hoogte met Heerenveen had gebracht. De Duitser zorgde ervoor dat iedereen zijn toch wel merkwaardige signaal kon zien, en dat kwam hem op een fluitconcert van een – let op – gedeelte van de toeschouwers te staan.

Loyaliteit
Of was dat signaal helemaal niet zo merkwaardig? Eigenlijk niet: de spits greep het moment aan om een weliswaar provocatief, maar vooral weloverwogen statement te maken tegen de mensen die niet alleen floten toen hij hen bij zijn treffer letterlijk het zwijgen oplegde, maar ook toen hij na 20 minuten een prima Roda-aanval nét niet afrondde. Of toen Christian Kum na een halfuur de bal per abuis verspeelde aan een tegenstander. Of toen Mohamed el Makrini het aan het eind van de eerste helft niet aandurfde om de bal vooruit te spelen, maar voor het veiligere tikkie terug koos. Of toen Mikhail Rosheuvel na zo’n 10 minuten voetbal een individuele actie zag stranden. Het moge duidelijk zijn: een deel van de Roda-‘supporters’ maakte er, niet voor het eerst dit seizoen, een sport van om het eigen elftal, laten we zeggen, behoorlijk kritisch te benaderen en het op een fluiten te zetten. Daar was Schahin, een spits die nooit een onbetwiste doelmachine is geweest maar wél de fan-loyaliteit bij Traditionsvereine als Dynamo Dresden en Fortuna Düsseldorf gewend is, klaar mee.

Vertrouwen
En Schahin blijkt niet de enige speler in de huidige selectie die zo erover denkt. Sterker nog, hij krijgt in een statement van de clubleiding rugdekking als het gaat om zijn intenties. Want het is aantoonbaar bewezen dat dit Roda niet beter gaat voetballen wanneer een luidruchtig gedeelte van de eigen aanhang zich om wat voor reden dan ook tegen de eigen spelers keert: Kum verspeelde later nog twee ballen, El Makrini durfde amper nog naar voren te voetballen en Rosheuvel verloor helemaal het vertrouwen in zijn acties. Het gebeurde nota bene in een wedstrijd waarbij voor de aftrap een doek werd getoond met de tekst “Truij an Vrung, Sjtad & Kloeb” (“Trouw aan vrienden, stad en club”). Die onvoorwaardelijke steun zou de spelersgroep zich ook wensen: een spelersgroep die, zoals Schahin terecht aanhaalt, niet geheel toevallig zich vorig jaar ternauwernood handhaafde en ook nu als hekkensluiter moet opboksen tegen ploegen die meer kwaliteit in huis hebben. De wijze waarop de spits de strijd aanging met de groep fluiters werd dan wel bekritiseerd, maar in beginsel heeft de speler natuurlijk een punt.

Punt
Een punt had Roda ook: een winstpunt, aangezien Schahin’s goal letterlijk en figuurlijk uit de lucht kwam vallen op een moment dat Heerenveen de Kerkradenaren met de 1-0 knockout leek te hebben geslagen. Molenaar en de zijnen legden zich daar echter niet bij neer en opteerden vanaf het moment van de goal voor een Sturm und Drang-tactiek, waarbij de Belg Jorn Vancamp naast Schahin op, let wel, voetballende wijze onrust mocht gaan stoken. Die offensievere speelvariant gaf Roda meer stootkracht en met een andere Belg, Livio Milts, in plaats van de opgebrande maar tot dusver sterk spelende Mario Engels pompte de coach nog wat extra bloed in de aanvals-ader van de thuisclub. Milts, een onbekende speler voor het grote publiek, maar wel een jongen die in de voorbereiding al gemakkelijk het net vond in de hoofdmacht en bovendien tegen Ajax al een paar minuutjes aan het grote werk mocht ruiken.

Mentaliteit
Na Schahin haalde ook Milts zijn gram: hij brak de ban toen hij met een van richting veranderd schot de 2-1 op het scorebord zette. Uiteraard speelde bij die treffer een grote geluksfactor mee, maar het was wel een direct gevolg van de grijp-ze-bij-de-strot-mentaliteit die het elftal in het slotkwartier op de mat legde: Molenaar koos met zijn wissels voor de aanval, de vleugelspelers waren feller in de duels en er werd met schoten voor de kortste weg naar het doel gekozen. Die laatste twee elementen lagen aan de basis van Milts’ winnende treffer, een droom die uitkwam voor de uit Genk afkomstige aanvallende middenvelder die een jaar geleden overkwam van de jeugdopleiding van Club Brugge. Wellicht dat hij nog vaker een joker-rol gaat vervullen in de loop van het seizoen.

Lucht
Al met al zag coach Molenaar zijn manschappen eindelijk weer eens winnen, maar was er voor de oefenmeester door Schahin-gate toch weer geel-zwarte stront aan de Kerkraadse knikker. Het algehele niveau van de wedstrijd zal hem niet hebben kunnen bekoren, maar het spelen in meerdere formaties, het optreden van de invallers en de veerkracht die het elftal toonde zullen hem ongetwijfeld hebben kunnen bekoren. De driepunter verschaft Roda lucht, ondanks het feit dat het nog steeds de hekkensluiter van de Eredivisie is. Met nog vijf wedstrijden op de rol vóór de kerstdagen kun je ze maar beter in de tas hebben, die drie punten.

Foto’s: Roda JC Live