Nabeschouwing | Historische zondagmiddag in Breda

Normaal gesproken bent u van ons gewend dat we één dag na de wedstrijd met een nabeschouwing van dat duel op de proppen komen. De terugblik op de enerverende zege op NAC Breda (1-2 na verlenging), waarmee Roda JC het Eredivisieschap voor komend seizoen veiligstelde, heeft iets langer op zich laten wachten; ook onze redactie is pas amper van het duel bekomen. Maar bij deze: de nabeschouwing van de play-off-finale, waarin een vastberaden Roda de langste adem bleek te hebben.

Bikkelen in Breda
De spanning was voorafgaand om te snijden. Niet zo gek natuurlijk, want twee clubs met een roemruchte historie op Eredivisieniveau mochten onderling gaan uitmaken wie er in het komende seizoen op tournee mag naar Oss, Velsen-Zuid en Groesbeek, en wie in de komende jaargang mag gaan buurten in de Amsterdam Arena; of de spelersbus zal stoppen in Spangen, of in Rotterdam-Zuid; wiens samenvatting op maandagnacht zal worden uitgezonden, en wiens samenvatting op zondagavond met het bord op schoot op de televisie zal verschijnen; wiens begroting met miljoenen teruggeschroefd zal worden, en aan wiens begroting juist gebouwd kan gaan worden; of het hoongelach vanuit Sittard, of vanuit Tilburg zal komen. Dat (naast Vitesse) ook in het komende seizoen geel-zwart in de Eredivisie haar opwachting zou gaan maken was duidelijk, maar of het de Trots van het Zuiden of de Parel van het Zuiden zou gaan worden, was nog een groot vraagteken. De laatstgenoemde, NAC dus, had op basis van de heenwedstrijd (0-1, goal Tighadouini) de beste uitgangspositie, en leek in de aanloop naar het return in het Rat Verlegh Stadion ervan overtuigd te zijn dat het Roda zou gaan aftroeven. Of ze daar een reden toe hadden kon je je afvragen, want het speelde in Kerkrade bepaald niet de pannen van het dak en mocht de handjes dichtknijpen met de zege aldaar.

De boodschap voor Roda was even helder als zwaar; winnen. En wanneer het in dat geval zelf vaker dan één keer zou scoren, was promotie een feit. Het was dan ook niet verrassend dat het beeld in de eerste helft hetzelfde was als bij de eerste helft in Kerkrade; Roda begint met veel drang naar voren, NAC beperkt zich in eerste instantie tot tegenhouden en kiest vervolgens spaarzame momenten om een tegenaanval te plaatsen. Dat leidde, voor beide ploegen, niet tot grote kansen; schoten van Van Peppen, Jansen en Höcher belandden niet tussen de palen, waardoor Ten Rouwelaar niet handelend hoefde op te treden; aan de overkant bereikten schoten van Tighadouini en Naah het doel niet. De beste kans was voor de in de play-offs veelscorende NAC-spits Fernandez, maar hij kopte meters naast. Fernandez was dus de man in vorm bij de thuisploeg; bij de bezoekende club uit Kerkrade blaakt de afgelopen weken een bepaalde speler ook van het zelfvertrouwen. En die kreeg zíjn moment in de 43e minuut…

Paulissen breekt de wedstrijd open
Nadat hij van Hicham Faik de bal uitstekend in de loop heeft meegekregen, is het Mitchel Paulissen die verdediger Henrico Drost te snel af is en vervolgens oog-in-oog met Ten Rouwelaar wacht, héél lang wacht, om hem vervolgens ijzig kalm te omspelen en vanuit een scherpe hoek de bal in het lege doel te schuiven; 0-1! Het uitvak, een tamelijk groot gedeelte van de hoofdtribune (met onder meer René Trost en Frans Timmermans) en de reservebank springen op, want er is een ban gebroken; NAC staat voor het eerst in deze play-off-campagne op achterstand, maar nog belangrijker is dat Roda met het gescoorde doelpunt de zaak over twee wedstrijden genomen gelijk getrokken heeft. Dat uitgerekend Mitchel Paulissen, een 22-jarige zelf-opgeleide Kerkraadse jongen die in de allesbeslissende slotfase van dit seizoen al wekenlang bijzonder sterk speelt, het doelpunt maakt, is natuurlijk prachtig.

NAC, dat volgens spelverdeler Demy de Zeeuw ‘de klus zondag wel zou klaren wanneer het in eigen huis geen gekke dingen deed’, liep derhalve achter de feiten aan, zonder dat het daadwerkelijk iets geks had gedaan; het bleek dat het kwaliteitsverschil tussen beide teams gewoonweg miniem was, net zoals iedere kritische volger dat ook al op donderdag had kunnen opmerken. We keken dan ook naar een tweede helft waarin beide ploegen eigenlijk niet zo goed wisten hoe ze het beste te werk konden gaan, en waarin we lang niet altijd goed voetbal zagen. Zo’n twintig minuten voor het eind van de reguliere speeltijd ontbrandde het kruitvat echter; de Bredase rechtsbuiten Seuntjens mocht na zijn tweede gele kaart gaan douchen en met een numerieke meerderheid op het veld had Roda een minuut later bijna direct daarvan geprofiteerd; een verdwaalde poging van Jansen belandde zomaar op de paal naast Ten Rouwelaar, waarna een enorme zucht van opluchting door het nerveuze stadion gierde. Die nervositeit maakte 30 seconden later bijna plaats voor vreugde, want uit de counter was het Tighadouini die op weg leek naar de 1-1, maar ook zijn schot spatte uiteen op de paal. Niet veel later legde Mitchel Paulissen op zo’n 25 meter van het doel aan voor een vrije trap; kan ‘ie dat ook al? Jazeker kan ‘ie dat! Met een enorme krul draaide hij het leerwerk – voor de verandering – op de paal. Spektakelstuk? Dat dachten we toch van wel. En het was daarmee nog lang niet afgelopen.

Promotie lijkt uit handen te glippen…
Voor de zevenhonderddrieënveertigste keer op deze zondagmiddag verschoof het momentum van de ene ploeg naar de andere ploeg toen Arjan Swinkels een paar minuten voor tijd zijn tweede gele kaart kreeg. Terecht of niet? Daar kunnen we ons achteraf niet meer druk over maken. Belangrijker was dat de NAC-koe, die rijp leek voor de slacht maar na de veldverwijzing van Swinkels besloot om nog maar eens het gras op te gaan vreten, zo vriendelijk was om twee enorme mogelijkheden in blessuretijd onbenut te laten, waarna scheidsrechter Makkelie voor het (tijdelijk) eindsignaal blies om vervolgens te gaan verlengen. Zo kregen de supporters in het Rat Verlegh Stadion en toegift van een halfuur, maar in plaats van de huldiging waarop men sinds donderdagavond rekende werd het nog twee keer 15 minuten lijdzaam toekijken hoe de thuisploeg probeerde om Roda over de knie te leggen. Het draaide nu niet langer om kwaliteit, tactiek of de veldbezetting, maar om doortastendheid, mentaliteit en doorzettingsvermogen. En helaas ook een beetje om de arbitrage…

Nu weten we dat het huwelijk tussen de KNVB en Roda JC in de afgelopen jaren al de nodige deukjes heeft opgelopen, maar in Breda leken we daar een flinke barst aan te kunnen toevoegen. Limburger Dirk Marcellis kopte – via Tom van Hyfte en Benjamin van Leer – de bal richting het doel, waar reddende engel Martijn Monteyne de bal bovenop de doellijn wegwerkte; Kevin Blom, die in plaats van een bezoekje aan de woonboulevard ervoor had gekozen om als zesde official 126 minuten naar een doellijn te staren, was echter van mening dat de bal wél de doellijn gepasseerd was, waarna scheidsrechter Makkelie de treffer goedkeurde. Op basis van de beelden een foute beslissing, getuige de positie van de voeten van Monteyne bij het wegschieten van de bal. Dat poogde de rechtsback ook direct, op niet al te galante wijze, duidelijk te maken aan de scheidsrechter, die antwoordde door de zoveelste kaart uit te delen; mocht er ooit een einde komen aan de carrière van deze arbiter, dan zal PostNL vast en zeker een poging wagen om hem vast te leggen. Aan het eind van de rit stond de teller namelijk op 12 gele en 2 rode kaarten.

Aufstiegstor
Leuk, zo’n kaarten-tellertje, maar er is een tellertje dat toch nét iets belangrijker is; namelijk die van de gemaakte doelpunten. Door de dubieuze gelijkmaker van NAC had Roda nog 24 resterende verlenging-minuten om een tweede doelpunt te maken, om zo promotie veilig te kunnen stellen. Met voorin de ongelofelijk hard werkende Anco Jansen, stormram Guy Ramos en het ingebrachte breekijzer Frank Demouge (mét spuit!), trachtte de Roda-staf dat doelpunt ook daadwerkelijk te forceren. Het binnen de lijnen brengen van Demouge leek lange tijd een van de matigste wissels in de prille trainerscarrière van Rick Plum, maar dat bleek een rookgordijn om in de 110e speelminuut voor het moment van het jaar – en misschien nog wel langer – te zorgen; de in deze seizoensfase o zo belangrijke Jansen gaf de bal hoog in het zestienmetergebied, waar de tank genaamd Demouge de bal afschermde en panklaar terugkaatste naar de instormende Tom van Hyfte, die niet nadacht en met een strakke volley het leerwerk kiezelhard in de korte hoek joeg; 1-2! De situatie om ons heen: Twee schreeuwende L1-radio-verslaggevers, een Euro-commissaris die een gat in de lucht sprong, een emotionele Roda-perschef en op het veld een kolonne (reserve)spelers die binnen no time met z’n allen tegenover het uitvak uit hun plaat gingen.

Ongekende vreugde
Zo lonkte de Eredivisie. Je kon ‘m ruiken. Je kon ‘m bijna voelen. De minuten tikten weg op de stadionklok, en met hetzelfde tempo ebde het geloof in een goede afloop bij de B-Side weg. Na dik 120 minuten spelen was het voorbij; voor NAC. Voor ons betekende het niets minder dan promotie. Vreugde en verdriet liggen op dat moment enorm dicht bij elkaar, dat weten wij als Roda-supporter als geen ander. Het was een vreemde gewaarwording op de tribunes. In de catacomben, waar de NAC-spelers snel uit het zicht waren verdwenen, was het echter één groot Roda-feest. Dansende Gyasi-broertjes in de kleedkamer, een op slippers rondhuppelende Frank Demouge, goedgemutste Limburgse journalisten en een waarnemend hoofdtrainer die een flesje Bavaria over zijn hoofd leeggegoten krijgt; hoe groot had het contrast ten opzichte van een jaar geleden kunnen zijn? Niet veel groter dan dit. Dat kreeg in de avonduren nog een prachtig vervolg op de Kerkraadse Markt. Het zijn van die momenten waar je als clubsupporter maar beter heel lang van kunt genieten, want zó mooi is het maar zelden. Roda keert na amper één jaar afwezigheid weer terug in de Eredivisie. Daar heeft het ongelofelijk hard voor geknokt, met hoge pieken en diepe dalen, maar het staat er wél weer; op het niveau, waar een club met een achterban als deze gewoonweg thuishoort.

Wedstrijdbeoordelingen
Benjamin “opgeruimd staat netjes” van Leer: 7 – Kreeg wederom weinig te doen. Had in het begin een slecht moment in balbezit, maar was kansloos bij de carembool die tot de 1-1 leidde. Twee goede saves en een coole uitstraling!
Henkie “moet een liedje zingen” Dijkhuizen: 7,5 – Had net als donderdag de ondankbare taak om Tighadouini af te stoppen: vijf (!) overtredingen in de eerste helft zeggen genoeg. Wel érg sterk in de duels en fel in positieve zin.
Guy “wij zijn niet bang” Ramos: 7,5 – In de lucht nagenoeg niet te kloppen, ook niet in een play-off-finale. Had de boel achterin aardig onder controle en schroomde ook niet om in te schuiven. Goede comeback na blessureleed!
Arjan “wat ben je lelijk” Swinkels: 6,5 – Met zijn Willem II-verleden een mikpunt van de NAC-aanhang. Verdedigde desalniettemin resoluut, maar benadeelde zijn ploeg wel flink met de rode kaart. Had de promotie kunnen kosten.
Ard “aanvoerder” van Peppen: 7 – Vijfde promotieduel in zijn carrière, dan weet je wel hoe het er aan toegaat. Speelde zijn gebruikelijke solide partij op de linksbackpositie. Was zelfs bijna verantwoordelijk voor de openingstreffer.
Hicham “Faik-i-ik-ik” Faik: 7 – Stond aan de basis van de 0-1 met een fenomenale steekpass op Paulissen en kwam de bal regelmatig ophalen in de verdediging. Bovendien bijna trefzeker vanuit een vrije trap. Goede pot!
Tom “man van het miljoenendoelpunt” van Hyfte: 7,5 – Poogde telkens om tussen de linies door aan een bewaker te ontsnappen. Verloor ook een aantal keer de bal, maar was uiteindelijk van onschatbare waarde met zijn doelpunt.
Mitchel “jalalalalala” Paulissen: 8 – Wat heeft deze jongen een ongekende ontwikkeling doorgemaakt in de afgelopen weken. Van ‘aardige voetballer’ naar ‘onmisbaar toptalent’. En zijn scorend vermogen kwam toch aardig van pas!
Edwin “sneller dan Messi” Gyasi: 6 – Sneller dan Messi was ‘ie zeker, maar beter dan Messi? Nee. Nét niet. Leed veel balverlies en werd na een uur spelen gewisseld. Toch een zesje voor de moeite.
Anco “grote bek in de bus” Jansen: 7 – Sterk aan de bal, explosief in de positieve zin van het woord en een goede chemie met Paulissen. Anco heeft zich ook in Breda laten gelden. Niet met een goal of assist, maar als teamplayer.
Marc “Huchjer/Hutjer/Heuger” Höcher: 6,5 – Met Ligeon absoluut niet de makkelijkste tegenstander tegenover zich, en misschien daardoor ook wel wat bleek in dit duel. Deed verder geen gekke dingen, totdat hij werd gewisseld.
Invallers
Martijn “was echt niet over de lijn!” Monteyne: 7 – Kwam na een uur spelen het veld in, en zou er uiteindelijk ook zelf een uur op staan. Als bewaker van Tighadouini het goed gedaan. En die ene bal was, volgens Martijn, écht geen goal.
Frank “Tätätärää” Demouge: 6,5 – Kon, ook mét spuit, eigenlijk geen potten breken tegenover de NAC-defensie. Zijn assist op Van Hyfte was echter puur maatwerk en ontzettend belangrijk. Was het de laatste keer in ons shirt?

Header: Pro Shots