Nabeschouwing | Radeloosheid troef in Kerkrade

Het wachten duurt voort. Roda JC Kerkrade slaagde er thuis tegen N.E.C. opnieuw niet in om met een doelpunt van het veld te stappen, laat staan een resultaat. Hoewel er een handvol lichtpuntjes waarneembaar waren tegen de Nijmegenaren, neemt de crisis in het Parkstad Limburg Stadion grote vormen aan.

Laten we maar meteen met de geel-zwarte deur in huis vallen. Enkele cijfers: de Kerkradenaren wisten tot nu toe welgeteld 0 van haar 8 officiële wedstrijden dit seizoen winnend af te sluiten, hebben nog geen seconde op voorsprong gestaan, wachten überhaupt inmiddels zo’n 660 speelminuten (juist ja, 11 uur) op een doelpunt, wonnen in de afgelopen 8 maanden geen enkel thuisduel en vinden zichzelf terug op de allerlaatste plaats op de ranglijst. Het zijn geen gegevens om vrolijk van te worden, zeker wanneer we het vertoonde spel van de ploeg in ogenschouw nemen. Het verloren thuisduel tegen concurrent N.E.C. bleek een nieuw dieptepunt in de recordbrekende serie die de manschappen van Yannis Anastasiou aan het neerzetten zijn, en dat terwijl de Nijmegenaren zowel vooraf als tijdens de wedstrijd de perfecte prooi leken.

Onvermogen afgestraft
Want N.E.C.-coach Peter Hyballa zal gniffelend de Parkstadregio verlaten hebben. Hij zag zijn ploeg van begin af aan knoeien en het initiatief kwam daardoor vanzelf bij Roda terecht, dat vanaf de aftrap wél de juiste wedstrijdmentaliteit toonde. Waar de Nijmegenaren nog voor het rustsignaal bijvoorbeeld er vier keer in slaagden om een kansloze, veel te hoge dieptepass richting buitenspeler Mayi te verzenden, was de spelopvatting van de Kerkradenaren positief te noemen, hoewel de balcirculatie bij de kansrijke aanvallen telkens te wensen over liet. Het felle afjagen zorgde ervoor dat het povere N.E.C. de bal snel bij iemand met een geel shirt terugbezorgde, waarna Roda telkens het tempo probeerde te verhogen om de Nijmeegse defensie uit elkaar te spelen. Daarmee had de thuisploeg, die niet zozeer ‘beter’ maar ‘minder slecht’ was, eigenlijk de wedstrijd onder controle, maar het gebrek aan vernuft in de cruciale fases zou de ploeg opbreken. Het tartte daarmee haar eigen lot – en misschien ook wel uiteindelijk het lot van haar trainer. Uit een zeldzame uitbraak was het diezelfde Mayi die Roda de peperdure rekening presenteerde, waarmee het toch al flinterdunne geloof uit de Kerkraadse ploeg verdween.

Desillusie
De ontreddering op het gezicht van coach Yannis Anastasiou sprak dan ook boekdelen; zijn ploeg wilde wel, maar bleek zoals zo vaak in de afgelopen weken niet in staat om potten te breken. Een collectief gebrek aan voetballend vermogen, een spits (gisteren was het de beurt aan Mytides) die op alle fronten tekort komt, slordigheden in de passing, geringe efficiëntie, (te) weinig patronen in het positiespel, een foutieve (uitvoering van) de tactiek; waar ligt het nou aan? Dat lijkt de oefenmeester zich telkens opnieuw af te vragen. En wij met hem. Het Roda dat we ook gisteren zagen, vertoont de kenmerken van een degradatieploeg. Met alle respect voor de tegenstander N.E.C., maar als je er in eigen huis tegen een dusdanig beperkte ploeg, die bovendien net als Roda wekenlang kampt met een gebrek aan vorm en onrust binnen club, er niet in slaagt om op z’n minst tot scoren te komen, dan zijn de perspectieven somber. Het is veelzeggend dat vooral de foutloze Daryl Werker, die het seizoen begon als vierde keus voor de centrale verdediging, zowel in verdedigend als aanvallend opzicht de Kerkraadse meubelen moest redden.

Krediet
Anastasiou, die als voormalig goalgetter in de eerste weken van de competitie nog wel op het nodige krediet kon rekenen, ziet dat krediet langzaam maar zeker als sneeuw voor de zon verdwijnen; Roda is in de afgelopen weken weliswaar niet zo dichtbij een resultaat geweest als gisteren, maar het is een voldongen feit dat hij zijn elftal vooralsnog niet aan de praat krijgt, of dat nou ligt aan verkeerde keuzes, kwaliteit of wat dan ook. De onbegrijpelijke zet om Mitchel Paulissen, die met zijn dynamische spel tussen de linies wél erin slaagde om kleur te geven aan Roda’s aanvalspel, na een uur spelen naar de kant te halen, leidde tot verontwaardiging bij uw redactie, de toeschouwers in het stadion én de speler zelf. De aanvallende onmacht werd er alleen maar minder op en leidde de ondergang in tegen de Nijmegenaren. Daarmee heeft de oefenmeester zichzelf bepaald geen goede dienst bewezen. Dat het publiekelijk krediet van technisch directeur Ton Caanen het nulpunt langzaam maar zeker bereikt heeft, bleek wel uit de spreekkoren die in de laatste minuten van met name de Koempeltribune rolden. Het lijkt dan ook raadzaam dat diezelfde Caanen aan Anastasiou de toestemming geeft om met twee spitsen te gaan spelen, in plaats van met drie aanvallers. Aan die voorwaarde moest tot nu toe door de coach voldaan worden; iets waarvan je je kunt afvragen of dat haar vruchten heeft afgeworpen.

Wat nu?
Niet alleen de spelers en de coach worden er radeloos van; ook de Kerkraadse achterban weet op het moment even niet waar zij het moet zoeken. Er kwamen nog geen 12.000 toeschouwers op het zaterdagavondduel af, hoewel we iedere aanwezige in het Parkstad Limburg Stadion op dit moment alleen maar kunnen prijzen. Het vertrouwen is er op het moment simpelweg niet. We horen onder mede-supporters steeds dezelfde vraag terugkomen; hoe moet hier verbetering in komen? Het is te hopen dat dat antwoord vóór het volgende duel, over twee weken uit bij (potentiële) concurrent Excelsior, gevonden is.

Morgen (maandag) verschijnt de rubriek Top/Flop.

Foto’s: Pro Shots